Na het lezen van het zoveelste ‘Hoe-word-ik-100-boek’ heb ik besloten mijn koffie-inname te beperken. Dat zou beter zijn voor lichaam en geest. Omdat ik niet helemaal zonder koffie door het leven wil, hanteer ik een uitstelstrategie. Die houdt in dat ik pas na het ontbijt koffie drink en niet meteen als ik uit bed kom. Sinds die beslissing voer ik elke ochtend een klein gevecht met mezelf.  Zodra ik mijn ogen open doe worden de degens al gekruist. ‘Ik wil koffie’, zeurt het duiveltje in mij. ‘Je zou wachten!’, kraait het engeltje terug. En dan is het nog maar half zeven.

Man en kind slapen nog, het huis is nog in rust. Ik sta op, trek een joggingpak en sokken aan en loop op mijn tenen de krakende trap af naar beneden. Het wapengekletter neemt toe. Hier gaat het erom spannen. Rechtsaf is richting espresso-apparaat in de keuken, linksaf naar mijn yogamatje, dat ik elke ochtend in de huiskamer uitrol. Het duiveltje roept paaiend: ‘Met een shotje cafeïne kom je pas lekker op gang!’ Het engeltje maant dat ik de opgevoerde motor van het duiveltje vooral niet harder wil laten ronken. Maar als koffie dan niet mijn brandstof is, hoe zet ik mezelf dan in beweging?

Op zoek naar een vervangend middel heb ik Wim Hof ingeschakeld. Nou ja, zijn app dan. Wim Hof, ook bekend als ‘The Ice Man’, voelt zich elke dag fantastisch na een ijskoude douche. Op de app begeleidt Wim mij op luide toon in bloemrijk steenkolenengels bij ademhalingsoefeningen, een minutenlange koude douche en een stevige work-out. Opdrukken, op je hoofd staan en de spagaat zijn een paar van door hem geperfectioneerde oefeningen die ik op mijn yogamatje probeer na te bootsen. ‘Breath in, breath out!’ tettert Wim ondertussen in mijn oor. ‘Feel your heartbeat!’ Het is allemaal lekker fanatiek en na een half uurtje Wim Hoffen voel ik me behoorlijk wakker.

Van de week lag ik weer op mijn rug richting plafond te puffen met de stem van Wim in mijn oor. ‘Become aware of your body! Feel your heartbeat!’ roept Wim me voor de zoveelste keer toe. Ik leg mijn hand op mijn hartstreek om mijn hart te voelen. En voel niks. Ik duw mijn hand harder op mijn borst, probeer iets hoger, dan weer lager. Daar moet het toch ergens zitten, dat hart van mij. Nog niks. Ik geef het op en zet Wim uit. Ik leg mijn handen naast me neer en sluit mijn ogen. In stilte en verwondering lig ik na te voelen op mijn matje. En na een paar minuten gebeurt het. Een innerlijke beweging. Ik voel mijn hart kloppen van binnenuit. Met een glimlach op mijn gezicht sta ik op. De dag kan beginnen.