Tevreden

Er groeit een boompje voor ons huis. Het heeft wortel geschoten tussen de planken van een oude steiger middenin het brede water waar ik vanuit mijn raam op uitkijk. Een klein dapper boompje op een onverwachte plek. Ik noem het dapper, want veel voedingsbodem heeft het boompje niet en ook kan het geen hulp van andere bomen verwachten. In de zomervakantie zag ik de film ‘het geheime leven van bomen’ en ik weet nu dat bomen via hun wortels met elkaar in contact staan en elkaar voeden als dat nodig is. Sindsdien kijk ik anders naar bomen, de stam houdt niet langer op bij de grond. Onder de aarde leeft, onzichtbaar, misschien wel het belangrijkste deel van de boom.
Ik had mijn boompje best een fijnere plek gegund. Met aarde om in te wortelen en een netwerk om op te leunen. Maar het is wat het is. En net zoals dat boompje is ook mijn plek bepaald. Ik ben geboren waar ik ben geboren. Ik woon waar ik woon. Alles wat het verleden is, heeft me gemaakt tot wat ik nu ben. Wat mij heeft omgeven en waarmee ik me heb omgeven, dat maakt mij. Dat is wat het is. Natuurlijk, ik kan bewegen. Ik zit niet letterlijk verankerd aan mijn plek, dit huis, dit land, deze baan, dit bestaan. Ik kan kiezen. Ik kan morgen een ticket kopen naar Thailand en daar mijn geluk gaan beproeven. Je hoort het wel eens, van die verhalen, dat iemand – vaak zijn het mannen – op een dag plotseling huis en haard achterlaat. Bruce Springsteen zong er al over:
Got a wife and kids in Baltimore, Jack
I went out for a ride and I never went back
Like a river that don’t know where it’s flowing
I took a wrong turn and I just kept going
Als ik uit mijn raam naar het boompje kijk, dan mijmer ik er wel eens over. Om te gaan waar de rivier me mee naartoe neemt, om elke bocht een nieuw avontuur. Een andere voedingsbodem zoeken en  nieuwe netwerken ontdekken. Maar ja, we weten allemaal dat waar je ook gaat, je jezelf altijd meeneemt. Het risico dat ik mezelf tegenkom lijkt me behoorlijk groot.
Op een mooie nazomeravond sprong ik op mijn sup en ben ik naar het boompje gepeddeld. Dichterbij gekomen zag ik dat de blaadjes, bijna goudkleurig in de warmte van de zon, zachtjes wiegden in de wind. Ik bewonderde het boompje, dat ondanks zijn barre omstandigheden prima leek te bestaan. Het oogde bijna tevreden. Binnenkort wordt de steiger gerenoveerd. Ik ben bang dat het boompje dat niet overleeft. Gelukkig heb ik de foto nog.
Deze column schreef ik voor Haptonomisch Contact, het vakblad voor haptonomie en haptotherapie. Publicatie: jaargang 2021-nr.4
< Ga terug naar overzicht